Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Κάποιες φορές....

Κάποιες φορές όλα αλλάζουν ξαφνικά
Ανοίγει πόρτες η ζωή στην ευτυχία

Ίσως τα δάκρυα να είναι δανεικά
Για να γλυστράμε στης ζωής την γοητεία...

Κάποιες φορές γυρίζει μόνος ο τροχός
Η στασιμότητα γκρεμίζεται στο χρόνο

Παύει ο άνθρωπος να νιώθει μοναχός
Μοιάζει το χθες νά 'πεσε θύμα σ' έναν φόνο...

Κάποιες φορές δυο ζεύγη μάτια δεν μιλούν
Γιατί οι λέξεις είναι λίγες.. τετριμμένες

Μα οι ψυχές με δίχως λόγια συμφωνούν
Είν' οι αλήθειες στην σιωπή τους χαραγμένες...

Κάποιες φορές τα σύνθετα γίνονται απλά
Στα αδιέξοδα ανοίγουν χίλιοι δρόμοι

Χύνεις το αίμα σου για δυο ιδανικά
Μα απαράβατοι της ζήσης είναι οι νόμοι...

Κάποιες φορές η νύχτα γίνεται αυγή
Και ο ορίζοντας ανέφελος χαράζει

Δίνει η αγάπη στην ελπίδα προσταγή
Και της καρδιάς σβήνει το πιο πικρό μαράζι...

Κάποιες φορές δύο κορμιά συνομιλούν
Στην πιο αγνή του σώματος την ίδια γλώσσα

Πόσα χαμόγελα σε μια στιγμή χωρούν
Και τα μυστήρια τ' ανθρώπου.. είναι πόσα ;...

Από φωτιές ποτέ δεν κάηκαν οι θάλασσες...

Από φωτιές ποτέ δεν κάηκαν οι θάλασσες
Απ' τ' αψηλά δεν γκρεμιστήκανε βουνά

Όσες φορές κι αν τη ζωή σου λες πως χάλασες
Μέσα σε όνειρα δεν δόθηκες φτηνά...

Από τη γη δεν θα φυτρώσουνε τα σύννεφα
Απ' ουρανό δεν θα θερίσεις ποτέ στάρι

Ίσως ακόμη να μην βρέξει στάλα σήμερα
Μα σ' αγαπώ.. σε ήλιο μέσα.. σε σκοτάδι...

Μες σε ρωγμές δεν θα ριζώσουνε τα αύριο
Από πληγές δεν θα σωθεί καμμιά ελπίδα

Μα στης καρδιάς το διπλοκλείδωτο ερμάριο
Φυλάω μόνο τη χρυσή σου την σελίδα...

Από σιωπές.. φωνές ποτέ δεν γαλουχήθηκαν
Από μονόλογους.. η ζήση δεν καρπίζει

Δυο ζεύγη μάτια μοναχά.. σαν αγαπήθηκαν
Μάθαν τη γη αιώνες τώρα να γυρίζει...
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ο Κόσμος μου ο Γαλάζιος..


Τι ποιο όμορφο από αυτό που σε οδηγεί
ο νους μελαγχολώντας με αγάπη.

Σε αυτό που σε πάει η σκέψη βρίσκοντας
υποκατάστατο της ζωής.Ένα μόνο δέχομαι..

Την θέληση να ταξιδεύω για κάτι καλύτερο.

Το παραμύθι θέλω να γίνει πραγματικότητα.
Τότε ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου.

Λέω, θ' ανοίξει σαν αυλαία τ' όνειρό μου
και θα παιχτεί όπως και πρώτα ο εαυτός μου.

Όταν κοιμάμαι κι ονειρεύομαι σαν να ναι αιώνες
μαντεύω λίγο ουρανό για ν' αγαπήσω
μ' ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει
ζητώ τον ώμο το ζεστό για ν ακουμπήσω..

Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,
μαζεύει φόβο, ίσως μεγάλωσα νωρίς..

κρύβω εκεί μέσα απαλά και την ψυχή μου
στην σιγουριά της ν αποκοιμηθεί..

Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη
πάρε με αγάπη μου, να πάμε μακριά ,

εκεί στ άφταστο στον κόσμο τον γαλάζιο
εκεί που δεν θα μας κοιτούν στραβά..

Πάμε καρδιά μου, εκεί θα μαστε μόνοι
και η νύχτα δεν θα μας θυμώνει

σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη,
πάμε, για μας ίσως ποτέ δεν θα ξανάρθει..


''Κοιμήσου τώρα, πάλι νύχτωσε νωρίς''

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΑΓΝΩΣΤΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ .....


Στα σκοτάδια του μυαλού μου γυρνώ...

την γλυκιά φωνή σου,στον δρόμο ζητώ....

Κοιτώ παντού,ψάχνω εσένα μόνο να βρω
απ'την κλειστή την πύλη προσπαθώ να βγω.

Όλα μοιάζουν τώρα πολύ μπερδεμένα
τα κομμάτια της ζωής μου,όλα σκορπισμένα.

Το σενάριο της μοίρας μου,άσχημα στημένο
άλλο δεν μπορώ σου λέω να περιμένω....

Στο δωμάτιο τα βράδια μου,μόνη φοβάμαι
την σκιά σου στο δρόμο ,κοιτώ και θυμάμαι...

Της ζωής σου τα χνάρια,άραγε που να'ναι
της νύχτας Άγνωστε,τα χρόνια περνάνε.....

"Διλημμα..."


Άμα έχεις να διαλέξεις βιαστικά ν αποφασίσεις
δύο απόψεις που διαφέρουν και πολύ σε δυσκολεύουν..

Όταν πρόκειται για κάτι που τ αγαπάς πολύ
κι είναι μια εξάρτηση, χωρίς αυτό δε ζεις..

Όταν έρχονται και βάζουν την θηλιά στο λαιμό σου
όταν νιώθεις πως γι αυτό σταματάει το μυαλό σου..

Μέρα νύχτα να το σκέφτεσαι χωρίς να βγάζεις άκρη
να παραμελείς πολλά που γι αυτά έδινες μάχη..

Και η σκέψη να μπλοκάρει για το δίλημμα που έχει
αφού ξέρει την απάντηση να πάρει δεν αντέχει..

Όταν η καρδιά φωνάζει: ΕΜΕΝΑ μόνο ν ακούσεις
και τα πρέπει την διατάζουν και στα δυο την κομματιάζουν..

Όταν σου χτυπά και δίνει το αίμα της ζωής
που ως τώρα δεν το πίστευες πως ήσουν ζωντανή..

Κι ο χρόνος σε δεσμεύει κι όλα γύρω σου στενεύουν
και βλέπεις τις ευθύνες στην γωνιά να περιμένουν ..

Τότε λες τώρα τι κάνω, πιο απ τα δυο ν αποφασίσω
την καρδιά μου να γιατρέψω ή την ευτυχία ν αφήσω;
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Θα σ' αγαπώ...


Θα σ' αγαπώ σε μιαν ατέλειωτη παράσταση
Στου ουρανού τους μεθυσμένους γαλαξίες
Από τον θάνατο θα κλέβω την Ανάσταση
Κι απ' τη ζωή τις πιο αγέρωχες αξίες...


Θα σ' αγαπώ σαν ένα άγιο εικόνισμα
Στις λατρεμένες εκκλησιές του έρωτά σου
Με το χρυσό της πρώτης Άνοιξης το νόμισμα
Θα ξεπληρώνω τα μυριάδες κρίματά σου...


Θα σ' αγαπώ σαν μία όαση στην έρημο
Θα ξεδιψώ τις δακρυσμένες σου ανάγκες
Θά 'σαι της πίστης μου το στέρεο το έθιμο
Που δεν γυρίζει στην Αλήθεια μου τις πλάτες...


Θα σ' αγαπώ σαν ταπεινό αγριολούλουδο
Σαν τριαντάφυλλο με δίχως ένα αγκάθι
Και στης ανάσας μου το άπληστο το φέουδο
Πόσο σε λάτρεψα το είναι σου θα μάθει...


Θα σ' αγαπώ με την διάλεκτο του πόθου μου
Να πλημμυρίζει μ' έρωτα την κάθε λέξη
Θα σ' αγαπώ μέσα στα άδυτα του φόβου μου
.. Μήπως η δόλια μου καρδούλα δεν αντέξει...


Θα σ' αγαπώ με την πληρότητα της θύμησης
Με την ασίγαστη του μέλλοντος τη θλίψη
Με του παρόντος τις μπαλάντες της συγκίνησης
.. Με κάθε τί που από σένα μού 'χει λείψει...

Μαλαματένια γράμματα...



Μαλαματένια γράμματα στα χείλη σου αφήνω
Νά 'χουν οι λέξεις άρωμα της λαύρας σου πνοής

Και με νερό κρυστάλλινο κάθε σου πόθο σβήνω
Κι ένα γαλάζιο πέλαγο ανοίγω να διαβείς...

Πώς θα μπορούσα τίποτε πιο λίγο να σου δώσω
Από την πλάση ολάκαιρη.. και γη και ουρανό

Που πόθησα το άπειρο μαζί σου ν' ανταμώσω
Και κάθε τι λιγότερο μου φαίνεται φτηνό...

Μαλαματένια όνειρα τις νύχτες σου χαρίζω
Κι ο ύπνος στην αγκάλη του σε παίρνει.. σα μωρό

Κι ένα γλυκό νανούρισμα στ' αυτί σου ψιθυρίζω
Όλα σου λέω μάτια μου για σένα τα μπορώ...

Κι έτσι τα βράδια λούζονται τη λάμψη του φωσφόρου
Και κάθε σου ξημέρωμα γλυστράει στη χαρά

Και μην σκεφτείς το τίμημα του ακριβού μου δώρου

Σα νιώθω πως αγάπησα μονάχα μια φορά......


Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΡΘΗΤΗ ΨΥΧΗ


Και νάτη κοίτα ξεπροβάλλει μέσα απ ‘του ήλιου τις καυτές ακτίνες...
χαρούμενη...πανώρια...
με λάγνα μάτια αγέρωχη μπροστά κοιτά ....

Είναι η ψυχή μου....

Αυτή η ανυπότακτη...
κι αδούλωτη στου κόσμου τους ποταπούς στόχους...
όμορφη μα σκληρή αντάμα....

Δεν λύγισε ποτέ με τίποτε απ’ αυτά ...

Και νάτη κοίτα ξεπροβάλει απ’ τα μεγάλα του ωκεανού βάθη αναδύεται...
ατρόμητη και δυνατή ζητώντας κι άλλα όρια να σπάσει...

Είναι η ψυχή μου...

Αυτή η αλύγιστη με υψηλά ιδανικά ζωσμένη σ’ αυτού του κόσμου την αντάρα...
Δεν ζήλεψε τον πλούτο...δεν θέλησε το εύκολο...δεν αναζήτησε τη δόξα...

Και νάτη κοίτα ξεπροβάλει στην αγκαλιά μιας μάνας...μερών μωρό...
-για πιο μεγάλη δεν την κάνω-

Αθώα...άδολη...παρθένα...μόνο μ’ αγάπη ζει!!...

Είναι η ψυχή μου...

Ο χορός των κεραυνών...




Αντί για φλέβες.. εγώ έχω κεραυνούς
Που πυρπολούν κάθε ανάσα και σιωπή μου
Πάμε να ζήσουμε στους δέκα ουρανούς
Φωτιά να κάψει πια τη στείρα λογική μου...




Αντί για δέρμα.. κουβαλώ περγαμηνές
Σε μια ακατάληπτη του είναι μου φαρέτρα
Εσύ μονάχα ερμηνεύεις τις γραφές
Γίνεται λάβα η ψυχή μου από πέτρα...





Αντί για σπίτι.. εγώ έχω κιβωτό
Μήπως και σώσω την αγάπη σου απ' τον κόσμο
Ας κάνει απόψε το βαρύ κατακλυσμό
Ν' αγκαλιαστούμε σ' ένα στρώμα από δυόσμο...

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Απέραντο ταξίδι....


Εικόνα...ήχος...φώς ..ουρανός...
Ένας απέραντος ωκεανός..¨..

Άπειρα συναισθήματα...σκέψεις που μπερδεύονται με τις λέξεις...
ματιές που χάνονται στη διάσταση των συναισθημάτων μας...

Κι άλλες που εγκλωβίζονται στο δικό τους Λαβύρινθο....

Ταξιδιάρικα πουλιά πάνω στα κύματα...δροσίζονται από τον αφρό τους
και συνεχίζουν το ταξίδι τους για τα όνειρα τους...

Κόντρα άνεμοι...κύματα μεγάλα...
-Μα αυτά εκει!!-

Όσο αντέχουν τα φτερά τους συνεχίζουν το αδιάκοπο ταξίδι της αναζήτησής τους...

-όχι όμως μια στεριά-

αλλά ακόμα έναν απέραντο ωκεανό για να μην λιγοστέψουν οι ελπίδες τους....

Γιατι...δεν τελειώνει το όνειρο...

Είναι απέραντος Ωκεανός....








Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Στη μνήμη σου...





ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά..

κι αν έχει πριν ανοίξει... το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί..

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ...

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και υγραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα.... Ζωή!!!!

Δεν έχω λόγια να σου πώ...απλά λείπεις...και θα λέιπεις...
Μα θα φτάσει η στιγμή που θα ξανα συναντηθούμε!!!...

Σε σκέφτομαι....

Να 'σαι καλά εκεί ψηλά Χριστινάκι μου...


Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Βλέμμα ανάδρομο....


Έτσι γεννήθηκες

με μια γραφίδα κεντημένη στο μπράτσο

μια αθρόα φωτιά να σου καίει το στήθος

και με βλέμμα ανάδρομο

φως και συσκότιση μαζί

ρότα ταμένη κι ανάστροφη

ποιητή ναυαγού

που παίζει κρυφτό με τα κύματα

καθώς προσπερνάει γνόφους καιρούς

και σμιλεύει απέθαντους στίχους
Έτσι σε βρήκα

αγκαλιά με τον έρωτα

σ΄ ένα σύμπλεγμα άδηλο

ν΄ αγρικάς τους αχούς

θαλερών αγγισμάτων

να θέλγεις ανέμους

και να σπέρνεις σφυγμούς

στις ανάσες εξόριστων άστρων....
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Συνεχίζω το μονοπάτι μου...


Ξεκίνησα το μακρινό ταξίδι της σκέψης μου...
πέρασα τους αμμόλοφους των ματιών μου και βγήκα στη παραλία τους...



Γεμάτη λευκή άμμο απο το τελευταίο Βορριά που φύσηξε...
Γεμάτη φύκια-σκέψεις...από τον τελευταίο αναβρασμό της ψυχής...
Γεμάτη συναισθήματα..λύπης...απώλειας..χαμού..
Μαζεύω τα φύκια μου σε μια μεριά της παραλίας και στέκομαι όρθια στο αεράκι
που με χαιδεύει...
Όρθια όπως έμαθα πάντα..
Όρθια ακόμα και στις φουρτούνες...
Το αεράκι χαιδεύει το δάκρυ μου...το παίρνει μακριά..
κι εγώ...με μια ματιά στον φευγιό του φευγαλέα...
Συνεχίζω το μονοπάτι μου μέσα απ' τους αμμόλοφους...

Μια καλημερα ειναι αυτη...

Καλημέρα σε όλους....καιρό έχω να σε επισκεφτώ αγαπημένο μου ιστιολόγιο αλλά θέματα υγείας με κρατήσαν μακριά σου.....συνεχίζουμε κανονικά και πάλι γιατί ο άνθρωπος όσο και να λυγίζει συνεχίζει την πορεία του.....οσο και να πονάει κρατάει το πονεμένο κομμάτι του σφιχτά και προχωράει....

Μέσα στην νύχτα

νοθεύεις την θλίψη

ποτό την κερνάς

μα εκείνη στα ύψη...

Μέσα στην νύχτα

βελούδινες σκέψεις

ξοδεύεις ψυχή

τυλίγεις τις λέξεις...

Μέσα στη νύχτα

κλειδώνεις τον πόνο

ζητάς να μην γίνω

πανσέληνος μόνο...

" Δεν μοιάζει γιορτή

η λάμψη των άστρων

μοιάζει σταθμός

απόρθητων κάστρων..."

Στο τέλος της νύχτας

ο έρωτας στάζει

πικρόμελο στις φλέβες

και τότε... χαράζει...

About Me

Η Φωτό Μου
Ανεμοσκορπίσματα
Nikaia, peiraias, Greece
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Προβολή πλήρους προφίλ

Blog Archive

Αναγνώστες