Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
ΑΠΟΡΘΗΤΗ ΨΥΧΗ
6:32 μ.μ. | 
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
Και νάτη κοίτα ξεπροβάλλει μέσα απ ‘του ήλιου τις καυτές ακτίνες...
χαρούμενη...πανώρια...
με λάγνα μάτια αγέρωχη μπροστά κοιτά ....
Είναι η ψυχή μου....
Αυτή η ανυπότακτη...
κι αδούλωτη στου κόσμου τους ποταπούς στόχους...
όμορφη μα σκληρή αντάμα....
Δεν λύγισε ποτέ με τίποτε απ’ αυτά ...
Και νάτη κοίτα ξεπροβάλει απ’ τα μεγάλα του ωκεανού βάθη αναδύεται...
ατρόμητη και δυνατή ζητώντας κι άλλα όρια να σπάσει...
Είναι η ψυχή μου...
Αυτή η αλύγιστη με υψηλά ιδανικά ζωσμένη σ’ αυτού του κόσμου την αντάρα...
Δεν ζήλεψε τον πλούτο...δεν θέλησε το εύκολο...δεν αναζήτησε τη δόξα...
Και νάτη κοίτα ξεπροβάλει στην αγκαλιά μιας μάνας...μερών μωρό...
-για πιο μεγάλη δεν την κάνω-
Αθώα...άδολη...παρθένα...μόνο μ’ αγάπη ζει!!...
Είναι η ψυχή μου...
Ετικέτες
Ο χορός των κεραυνών...
Αντί για φλέβες.. εγώ έχω κεραυνούς
Που πυρπολούν κάθε ανάσα και σιωπή μου
Πάμε να ζήσουμε στους δέκα ουρανούς
Φωτιά να κάψει πια τη στείρα λογική μου...
Αντί για δέρμα.. κουβαλώ περγαμηνές
Σε μια ακατάληπτη του είναι μου φαρέτρα
Εσύ μονάχα ερμηνεύεις τις γραφές
Γίνεται λάβα η ψυχή μου από πέτρα...
Αντί για σπίτι.. εγώ έχω κιβωτό
Μήπως και σώσω την αγάπη σου απ' τον κόσμο
Ας κάνει απόψε το βαρύ κατακλυσμό
Ν' αγκαλιαστούμε σ' ένα στρώμα από δυόσμο...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
- Ανεμοσκορπίσματα
- Nikaia, peiraias, Greece
- Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
