Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Υπάρχει λόγος....


Απόψε η νύχτα δεν περνά
δεν την μπορώ δεν την αντέχω
με προκαλεί στα σκοτεινά
και τη μισώ όταν δεν σ΄έχω
μου λείπεις τόσο που εγώ
όταν δεν είσαι εσύ μαζί μου
όταν δεν είσαι εσύ εδώ
νιώθω πως λείπω απ΄τη ζωή μου

Υπάρχει λόγος θέλω να΄ρθείς έστω για λίγο
υπάρχει λόγος δεν έχω άλλη αντοχή
θα γίνω δρόμος να περάσεις
θα γίνω δάκρυ να ξεχάσεις
πλάϊ μου να΄σαι όταν ξυπνήσω το πρωϊ
πλάϊ μου να΄σαι όταν ξυπνήσω το πρωϊ

Δεν είσαι όνειρο εσύ
που το πρωϊ θα έχει σβήσει
είσαι το τέλος κι η αρχή
μεσ΄της ζωής μου το μεθύσι
Τόσα γιατί μεσ΄την καρδιά
κι αυτή η βραδιά χαρτί καμένο
γεμίζει η νύχτα μοναξιά
ξημέρωσε και περιμένω

Υπάρχει λόγος θέλω να΄ρθείς έστω για λίγο
υπάρχει λόγος δεν έχω άλλη αντοχή
θα γίνω δρόμος να περάσεις
θα γίνω δάκρυ να ξεχάσεις
πλάϊ μου να΄σαι όταν ξυπνήσω το πρωϊ
πλάϊ μου να΄σαι όταν ξυπνήσω το πρωϊ
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Για εσενα που σε σκεφτομαι....


Κάθε στιγμή κάθε λεπτό το μυαλό γυρνά σε σένα....
τις δύσκολες τις ώρες και τα βράδια τα θλιμμένα ....

Σε σκέφτομαι σαν τη βροχή στη διψασμένη μου ψυχή....
στο πλάϊ μου σε φέρνω και βρισκόμαστε εμείς μαζί....


Η σκέψη σου μοιάζει με κύμα στο πέλαγο του νου ....
που γεμίζει την καρδιά μου φως γλυκό του δειλινού .....

Σε σκέφτομαι και σου ψιθυρίζω πάλι καληνύχτα....

δίπλα μου σε φέρνω και περνάμε μαζί τη νύχτα...
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Σκίρτημα....


Ρωτώ τον άνεμο.....γιατί τα φύλλα γδέρνει....

Μισώ τις σκέψεις που σου σκίζουν την ψυχή...

Κι αν η ανθρώπινη καρδιά το υπομένει....
Εγώ για σένα....θ' ανεμίζω τη σιωπή.....

Από το σκίρτημά μου θέλω να διαβάσεις....
Κι από της σάρκας μου το χθές.....να ερμηνευτείς....

Τις συμπληγάδες της ψυχής μου ...αν περάσεις....
Μέσα στη θέρμη του κορμιού μου θα χαθείς....

Μα εγώ θέλω το πρωί....προτού ξυπνήσεις...
Από την έκφραση να κλέψω ηδονή.....

Δεν θέλω αγάπη.....τα κλειδιά να μου αφήσεις....
Άσε την πόρτα της καρδιάς σου...ανοιχτή......

Αν η αγάπη θα μ' αφήσει....


Είναι αστείο,για τους άλλους,...να θυμάμαι
Ο,τι μου 'δωσες για πάντα να κρατώ

Τ' άδεια χέρια μου κοιτάζουν και γελάνε
Που με βλέπουν να σου λέω ευχαριστώ...

Πώς να δουν αυτά που κρύβει η ψυχή σου...
Είναι άνθρωποι και τρέμουν μην χαθούν....

Λες και ψάχνουν το κλειδί του Παραδείσου....
Σ' ένα βλέμμα που φοβήθηκαν να δουν....

Τη ζωή μου την μετρώ με τη φωνή σου...
Δεν μ' αγγίζουν πια...του κόσμου τα μικρά
Την πληρότητα την ένιωσα μαζί σου
Ας μπορούσα να σου δώσω τη χαρά...

Των ανθρώπων το σκληρό...με εμποδίζει...
Να πετάω τα ψυχρά και...πεθαμένα...
Η ψυχή μου πάντα μόνη φτερουγίζει...
Κι έτσι απλά....θα με πετάξουνε και μένα....

Έλα λίγο...για να πώ πως είχα ζήσει....
Όταν θα 'χω ένα σπίτι μες στ' αστέρια....
Μα δεν ξέρω...αν η αγάπη θα μ' αφήσει....
Να πεθάνω μοναχή....στα δυο σου χέρια.....

Ενα δίδαγμα ζωής....Ο αλχημιστής...


Τo αγόρι όμως σκεφτόταν το θησαυρό του.
Όσο πιο πολύ πλησίαζε στο όνειρό του, τόσο πιο δύσκολα γίνονταν τα πράγματα.
Δεν υπήρχε πια αυτό που ο γέρος βασιλιάς είχε αποκαλέσει «τύχη του πρωτάρη». Τώρα, πια το ήξερε, αντιμετώπιζε τη δοκιμασία της επιμονής και του θάρρους όσων ψάχνουν για τον Προσωπικό τους Μύθο...
Γι΄αυτό, δεν έπρεπε ούτε να βιαστεί ούτε να χάσει την υπομονή του, αλλιώς δε θα έβλεπε τελικά τα σημάδια που ο Θεός είχε βάλει στο δρόμο του.

Μη χάσεις την υπομονή σου», επανέλαβε το αγόρι στον εαυτό του.
«Όπως είπε ο καμηλιέρης, να τρως την ώρα του φαγητού. Και να βαδίζεις την ώρα του βαδίσματος».


«Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει», του είπε η καρδιά του».

»Πάντα, πριν πραγματοποιήσεις ένα όνειρο, η Ψυχή του κόσμου αποφασίζει να ελέγξει τι μαθεύτηκε κατά την πορεία. Και αυτό, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά για να μπορέσουμε, μαζί με το όνειρό μας, να κάνουμε κτήμα και αυτά που μάθαμε κατά την πορεία μας προς τα εκεί. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε.
Είναι αυτό που στη γλώσσα της ερήμου το λέμε:
«Να πεθάνεις από τη δίψα, ενώ οι φοινικιές φαίνονται πια στον ορίζοντα».

»Μια αναζήτηση αρχίζει πάντα με την τύχη του πρωτάρη. Και τελειώνει πάντα με τη δοκιμασία του κατακτητή.Το αγόρι θυμήθηκε μια παλιά παροιμία της χώρας του.

Έλεγε ότι...
η πιο σκοτεινή ώρα ήταν εκείνη πριν από την ανατολή.


Όποιος επεμβαίνει στον Προσωπικό μύθο των άλλων ποτέ δε θα ανακαλύψει τον δικό του.

Καθώς ανηφόριζε έναν αμμόλοφο-και μόνο τότε- η καρδιά του του ψιθύρισε στο αφτί:
«Το νου σου στο σημείο όπου θα κλάψεις. Γιατί σ΄εκείνο το σημείο θα είμαι εγώ και σ΄εκείνο το σημείο θα είναι και ο θησαυρός σου».

Και η ουσία:
Κι όταν επιδιώξεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς...
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Τι θα πεί λοιπόν φοβάμαι....




Τίποτα δεν έχεις να μου πεις,
πέρασε ακόμα μια βραδιά
είχες πει...


θα έρθεις πάλι να με βρεις,
μα φεύγεις πιο μακριά..


Τι θα πει, λοιπόν, φοβάμαι
θα σου πω αφού ρωτάς...

όση αγάπη κι αν σου έχω
όσο θες με αγαπάς..

Κι έτσι μες τις σκέψεις περπατώ
κι έτσι όπως καμιά δεν απαντά...

γίνομαι μια σκέψη και κατρακυλώ
στο δρόμο σου μπροστά...

Το τραγούδι της ερήμου....


Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί....

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Του φθινοπώρου.....


Όταν θα πέσουνε ξανά
κι αυτά τα φύλλα
θα φύγει για άλλη μια φορά
ένα φθινόπωρο
για να θυμάμαι πιο πολύ
εσένα αγάπη
σ' έχω χαράξει μες στη καρδιά

και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να'ρθει κοντά
μα πάντα θά 'ρχονται τα φύλλα,
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά.

Στη μνήμη μου έρχονται ξανά
τα δυο σου χείλια
τότε που ήταν τα φιλιά καλοκαιρινά
μα τώρα γύρω πέφτουνε
μονάχα φύλλα
φύλλα που είναι φθινοπωρινά

και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να'ρθει κοντά
μα πάντα θα'ρχονται τα φύλλα
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά.

Είναι κάτι νύχτες.....


Είναι κάτι νύχτες, που τα αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.

Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.

Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.

Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.

Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Με ταξιδεύεις.....





Με ταξιδεύεις....ένα πολύ όμορφο κομμάτι των Μπλέ....

Και ναι!!!...Με ταξιδεύεις...σε ουρανούς μακρινούς που δεν φτάνει το μάτι..σε μακρινούς αστερισμούς που δεν φτάνει ο νούς...μόνο τα ταξίδια των ονείρων μου με ταξιδεύουν εκεί...εκεί που σταματούν τα "πρέπει και τα μή"...εκεί που δεν χωρά η λογική!!!
Εκεί που μπορώ ελεύθερα να σε ονειρεύομαι χωρίς να πρέπει να κρυφτώ απ' όλα και όλους...
Εκεί που ακούω μόνο τους ψιθύρους της καρδιάς...και πλάθω με τη φαντασία μου τη μορφή σου....
Ένα κρυφό μονοπάτι....που ούτε σε σένα εχω μαρτυρήσει...ίσως κάποτε το βρείς....κι έρθεις να μ'αγκαλιάσεις....να με κοιτάξεις στα μάτια....και να ταξιδέψουμε μαζί....
Ίσως.....

Καλημέρα.......


Καλημέρα με χαμόγελα!!

Ότι πιο όμορφο να ξυπνάς το πρωί και να σκέφτεσαι"μια καινούργια μέρα ξεκίνησε..

Μια μέρα γεμάτη όνειρα ξανά γεμάτη ελπίδες για κάτι πιο όμορφο στη ζωή μας

Mια μέρα ακόμα στη παλέτα των χρωμάτων....και με το χαμόγελο ότι σήμερα ίσως ντυθούμε στο κόκκινο...το ροζ..το γαλάζιο της θάλασσας....στο κίτρινο-καφέ των κάμπων...στο πράσινο της φύσης....


και δεν μείνουμε στο γκρι και στο μαύρο της νύχτας ή της συννεφιάς....

Χαμογελάστε λοιπόν και δώστε στη ζωή σας το χρώμα που της ταιριάζει.....το χρώμα που της πρέπει....η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.......

Την καλήμερα μου με το γαλάζιο της θάλασσας και τ' ουρανού....αφεθείτε και ταξιδέψτε εκεί που η καρδιά σας ,σας πηγαίνει....

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία.....





Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.

Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Καλημέρα με χαμόγελο...


ΚΑΛΗΜΕΡΑ....

Θέλω να 'ναι η πρώτη λέξη που θ'ακούσεις το πρωί

Θέλω το χαμόγελό σου να ομορφαίνει όλη τη γή....

Ν'ακούς απ' τη φωνή μου μια λέξη μαγική

Μια λέξη πιό μεγάλη κι απ' την ίδια τη ζωή....

About Me

Η Φωτό Μου
Ανεμοσκορπίσματα
Nikaia, peiraias, Greece
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Προβολή πλήρους προφίλ

Αναγνώστες