Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Μονόλογος .....



Μπόρεσες...
να ανασαίνεις σε πνιγμού θηλιά
έκαψες ....
πληγές που σε πετάγαν στα ανοιχτά
έπνιξες ...
όνειρα που λαχταρούσαν να φανούν
έθαψες ...
τις πεθυμιές γαλήνη για να βρούν
ορθωσες ...
ανάστημα στην αγορά των αισθημάτων
πείσμωσες ...
στο ξεπούλημα ψυχών λαθρεπιβάτων

χάραξες ....
το αναγκάζομαι
μέτρησες ....
το μοιράζομαι
ζύγισες .....
το δίνομαι
λύγισες ...
το αφήνομαι
έζεψες ....
το παιδευομαι
κράτησες ....
το δεν '''Διαπραγματεύομαι '''

ψυχή μου ......

...όταν ξεσπάει η ψυχή βγάζει μια άηχη κραυγή.....
Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Στου νου τους γαλαξίες....


Τώρα που όλοι κοιμηθήκανε.. ξυπνάω

Και περπατάω στην γαλήνη της Σελήνης

Την μοναξιά μου έχω μάθει ν' αγαπάω

Με τα σμαράγδινα τα μάτια της οδύνης...



Μες στην σιγή και το απόκοσμο σκοτάδι

Ανοίγει μάτια η ψυχή.. και με κοιτάζει

Ο νους το σώμα ν' ανταριάσει διατάζει

Για τους δειλούς ανοίγουνε οι πύλες του Άδη...



Τώρα που σώπασε η τρέλα της Αθήνας

Ξεψύχησε στα χέρια μου Ιούλης μήνας

Κι αναρωτιέμαι αν ο Αύγουστος θ' αντέξει

Όλη την Ποίηση στα στήθη μου ν' αρμέξει...



Μέσα στις μνήμες των μυριάδων αστεριών σου

Σμίγω τη ρώμη και την θέρμη των χεριών σου

Ταξίδι τάξε μου στου νου τους γαλαξίες

Για να ζυμώσουμε ανθρώπινες αξίες...



Τώρα που όλοι κοιμηθήκανε.. σωπαίνω

Μέσα στη φλόγα του κεριού σε ανασταίνω

Πλέρια ευτυχία αναβλύζει η απουσία

... Ίσως κερδίσαμε της ζήσης την ουσία...


Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Κάτι απλό, κάτι λιτό να σε θυμίζει ...


Κάθε μου βήμα κι ένα ακόμα παραμύθι
Κάθε μου σκέψη μια ακόμα ευτυχία

Έτσι με έπλασες να ζω μέσα στη λήθη
Κι εγώ το δέχτηκα χωρίς αμφιβολία....

Μα ξέρεις κάποτε κι ο λήθαργος τελειώνει
Και τότε όλοι παίρνουν ότι τους αξίζει

Το μόνο που έμεινε, το σ'αγαπώ σκοτώνει
Κάτι απλό, κάτι λιτό να σε θυμίζει....

Δεν με πειράζει πλέον τ'ασπρόμαυρο του κόσμου
Τα χρώματα μου εγώ τα κρύβω στην ψυχή μου

Τι κι αν τ'απέκτησα μαζί σου πλέον φως μου
Ουράνιο τόξο η μοναξιά μες τη ζωή μου....

Μα δεν τελειώνει η αγάπη μ'ενα αντίο
Είναι ταξίδι που το άπειρο αγγίζει

Κι αυτό που μένει για πάντα ενώνει εμάς τους δύο
Κάτι απλό, κάτι λιτό να σε θυμίζει....


Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Στιγμες....

Ειναι στιγμες που θελω να απομακρυνθω απ'ολους και να χαθω στο δικο μου κοσμο...
Εκει που παντα ξερω οτι ανηκω,και παντα θα ανηκω χωρις να χρειαζεται να εξηγησω
σε κανεναν το γιατι...
Ειναι στιγμες που δεν αντεχω την πραγματικοτητα τους και που με τρομαζει καθετι που εχει σχεση μ'αυτη...
Βλεπεις στην πραγματικοτητα,πληγωθηκα,εχασα ανθρωπους,βιωσα την προδοσια σαν εσχατη τιμωρια...
Μα εγω δεν εφταιξα πουθενα...Το ξερω...Οσο και να ακουγεται εγωκεντρικο...Δεν θυμαμαι να προδωσα κανεναν...
Χαριστηκα μα δεν μου χαρισαν τιποτα...Οτι κερδισα,το αξιζα και παλεψα γι'αυτο...Δεν χρωσταω σε κανεναν αυτο που ειμαι παρα μονο στο ιδιο μου το αιμα...
Την οικογενεια μου...Σ'αυτην μονο ισως....
Ειναι στιγμες που θελω να χαθω σε ψεμματα που το μυαλο μου φτιαχνει για να μπορεσω να ζησω ξανα...
Μπορω να ονειρευομαι ελευθερα και δεν χαριζω σε κανεναν κομματια της ψυχης μου...Οχι γιατι δεν θελω..Μα γιατι δεν μου εμειναν πολλα...
Εδωσα σε πολυ κοσμο κομματια του εαυτου μου και δεν μου δοθηκε τιποτα πισω...
Δεν το ζητησα...Πραξη αμοιβαια περιμενα πως θα 'ναι...
Μα ανεπτυξα ενα μοναδικο ταλεντο...
Βλεπω τι θα συμβει... πριν συμβει...Λες και κατι μεσα μου με προετοιμαζει...Ετσι επιβιωσα...Ξεροντας παντα τι θα μου συμβει...Πιεζα τον εαυτο μου να δεχτει την ηττα του και να κανει πισω...
Με ειπαν δειλη πολλες φορες...Μα δεν ηταν δειλια...
Μονο μια τελευταια προσπαθεια να περιμαζεψω την τσακισμενη μου αξιοπρεπεια μιας και τελικα μονο αυτο ειχα...
Ηταν εκεινη η υστατη στιγμη που εβρισκα το κουραγιο να μαζεψω οτι ειχε απομεινει μεσα μου,να το γιατρεψω οπως μπορουσα και να το ενωσω με μενα ξανα...
Φοβομουν πολυ και πολλα...
Ειναι στιγμες που θελω να αφησω πισω μου οτι εχει περασει και να μην το σκαλιζω πια,επειδη μου ειναι αδυνατο να το κατανοησω...
Ο κοσμος μου βλεπεις,δεν με απορριπτει ποτε...
Με δεχεται πισω,σαν μια δευτερη μανα,οσο καιρο και να 'χω λειψει..Με παρηγορει και με ανακουφιζει...
Εκει μεσα υπαρχω μονο εγω...Μονο οι σκεψεις μου,που ενιοτε τις πιεζω να ομορφυνουν για να μου δωσουν δυναμη...
Απο εμενα παιρνω δυναμη τελικα...
Στιγμες.... στιγμες που βλεπω τον εαυτο μου να κομματιαζεται,ευχομαι να μπορουσα να ζησω μονο εκει...Σ'ενα παραλληλο συμπαν οπου ολα ειναι αλλιως...
Τωρα εχασα την ελπιδα μου...
Δεν το 'θελα...Ειλικρινα...Απλως ετσι με εκαναν οι καταστασεις...
Για αλλους δειλη και τρομαγμενη...Για αλλους αφελης και κοροιδο...Για καποιους δυνατη και ειλικρινης...
Μα ισως να ειμαι ολα αυτα μαζι...
Ισως να ειμαι εγω....
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Στο πέρασμα του χρόνου....

Ολα του χρόνου τα γιατί
τα μάζεψα ένα ένα
τα κρυψα μες την αγκαλιά
μη βρει κανένα εσένα

στις πίκρες έδωσα φιλιά
σεργιάνι να σου τάξουν
κι αν από δίπλα σου περνούν
εσένα μη κοιτάξουν

έκλεισα στο γυαλό μου
το δάκρυ των ματιών
φράγμα του έβαλα καρδιά
απ τα μάτια σου να μην περνά

πήρα κομμάτια απ την ψυχή
τα πλεξα με χρυσή κλωστή
τα δεσα στην καρδιά σου
ναναι η ανασαιμιά σου

όλα του χρόνου τα γιατί
τα κράτησα κοντά μου
να μου θυμίζουν μοναχά
πως η αγάπη …τα νικά

Ο δρομος της ζωης...

Εγω αρχισα στο τελος μου...
Το ειδα να πλησιαζει κ εγω αποφασισα να αρχισω τη ζωη μου...
Ηταν ισως η πρωτη φορα που φοβηθηκα τοσο...
Η πρωτη φορα που καταλαβα πως τιποτα δεν ειναι αφθαρτο...Αιωνιο...
Η φουσκα των ψευδαισθησεων μου εσκασε αποτομα...''Μαθε να ζεις οπως η ζωη σε οριζει...''
Μα κ αν με οριζει λαθος;Αν οι επιλογες μου δεν ειναι δικες μου κ καποιο χερι τις κινει;
Αυτο που δεν καταλαβα ειναι πως ασχετα με το ποιος παρουσιαζει μπροστα σου τα δεδομενα,ο δρομος που θα διαλεξεις ειναι δικος σου..
Η αποφαση ειναι δικη σου..
Πολλες φορες με φοβηθηκα θεωρωντας πως η εκαστοτε επιλογη μου εστω κ μακροπροθεσμα θα μου εδειχνε πως καπου εχω σφαλει...
Τι ειναι η επιλογη;Κ ποια ειναι η ουσια της;
Μου δοθηκε η ευκαιρια να διαλεξω...
Να ζησω οπως εγω θελω ή να ακολουθησω μια σταθερα χωρις ποτε να ειμαι σιγουρη για το αποτελεσμα σε καμια απο τις δυο περιπτωσεις...
Η πρωτη μου επιλογη ηταν η ασφαλης...Να ζησω οσο ασφαλεστερα μπορουσα για να μην εχω περιθωρια λαθους...
Οταν εγινε το πρωτο λαθος με ταρακουνησε....Θεωρουσα πως στον ασφαλη δρομο δεν υφισταται σφαλμα και αρα δεν υπηρχε περιπτωση να πληγωθω...
Ματαια...Ακομα και στον ασφαλη δρομο που ολα φαινονται προδιαγεγραμμενα ,πληγωνεσαι..Τα λαθη θα γινουν αλλες φορες ηθελημενα,και αλλες αθελα σου..
Μα εγω δεν ηθελα να ποναω..Επρεπε ομως.Αυτο καταλαβα...
Πολλες φορες αναρωτηθηκα αν υπαρχουν και ανθρωποι που η ζωη τους τα εφερε ετσι που δεν πονεσαν ποτε...
Κι επειτα σκεφτομουν πως δεν γινεται..Η ζωη ειναι ενας αεναος αγωνας επιβιωσης που μας ταλαντευει αναμεσα στο αληθινο και το ψεμα,στην πραγματικοτητα και στην ψευδαισθηση και πρεπει
να ζησουμε και τα δυο,να υπαρξουμε και θυτες και θυματα για να μπορεσουμε να πουμε οτι ζησαμε ολοκληρωτικα...
Εγω ηθελα μονο τις ψευδαισθησεις στη ζωη μου γιατι η πραγματικοτητα με τρομαζε...Κ ηρθε η ωρα που χρειαστηκε να την αντιμετωπισω και εκει που νομιζα οτι θα φοβηθω την κοιταξα στα ματια...
Με λυγισε στην αρχη,εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου...Μα σηκωθηκα ξανα..Μου πηρε λιγο καιρο μα τα καταφερα...
Δεν εχει νοημα να διαλεγεις δρομο στη ζωη σου..Ετσι κ αλλιως τα βηματα σου τα οδηγει η μοιρα σου...Μπορεις ομως να διαλεξεις πως θα τον περπατησεις....
Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Φυσάει κόντρα...

Φυσάει κόντρα στης πυγμής την ασυλία,
Στην αγορά που καταπίνει όλη τη γη
Και που την ίδια τη ζωή μας βλέπει λεία
Στην αδηφάγα όρεξή της για ισχύ.

Φυσάει κόντρα και ταράζονται τ΄ασάλευτα
Κι΄όλα τα νόμιμα που θάβουν τα ηθικά
Γυμνά πια τώρα ειν΄τα σχέδια τ΄ανάλγητα,
Να μας χορτάσουν μ΄ενοχών ναρκωτικά.

Φυσάει κόντρα και ξυπνάει συνειδήσεις,
Τα αισθήματά μας κρύβουν δύναμη κι΄οργή
Που στα δελτία των οχτώ γίνονται εκπλήξεις
Παρενοχλώντας της απάτης τη μορφή..
Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Τα πιο δύσκολα....

Το πιο δύσκολο είναι να θέλεις να κλάψεις και να μη μπορείς.

να σε περιμένω και να μην έρχεσαι ,

να ξημερώνει και να μη σ'έχω , να μη μ'έχω,

να θέλω να κλάψω και να μη βγαίνει δάκρυ ,

να θυμώνω γι αυτά που δε ζω ,

να ακούω ξαφνικά τραγούδια που ποτέ δεν άκουγα ,

να θέλω να φωνάξω και να μη βγαίνει φωνή ,

να γράφω κοινοτυπίες γιατί δε ξέρω τί άλλο να γράψω ,

γιατι δεν μπορώ να σκέφτομαι ,

γιατί δεν έχω εσένα να σκέφτομαι ,

να έχει τελειώσει το αλκοόλ ,

να θέλω τόσο πολύ να σε δω , τόσο πολύ που σε βλέπω παντού ,

να είμαι με άτομα που δεν είσαι εσύ ,

κι εγώ να ελπίζω κάθε φορά πως είσαι εσύ ,

να θέλω να σε νιώσω και να μην έρχεσαι.....

About Me

Η Φωτό Μου
Ανεμοσκορπίσματα
Nikaia, peiraias, Greece
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Προβολή πλήρους προφίλ

Αναγνώστες