Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Σκίρτημα....


Ρωτώ τον άνεμο.....γιατί τα φύλλα γδέρνει....

Μισώ τις σκέψεις που σου σκίζουν την ψυχή...

Κι αν η ανθρώπινη καρδιά το υπομένει....
Εγώ για σένα....θ' ανεμίζω τη σιωπή.....

Από το σκίρτημά μου θέλω να διαβάσεις....
Κι από της σάρκας μου το χθές.....να ερμηνευτείς....

Τις συμπληγάδες της ψυχής μου ...αν περάσεις....
Μέσα στη θέρμη του κορμιού μου θα χαθείς....

Μα εγώ θέλω το πρωί....προτού ξυπνήσεις...
Από την έκφραση να κλέψω ηδονή.....

Δεν θέλω αγάπη.....τα κλειδιά να μου αφήσεις....
Άσε την πόρτα της καρδιάς σου...ανοιχτή......

Αν η αγάπη θα μ' αφήσει....


Είναι αστείο,για τους άλλους,...να θυμάμαι
Ο,τι μου 'δωσες για πάντα να κρατώ

Τ' άδεια χέρια μου κοιτάζουν και γελάνε
Που με βλέπουν να σου λέω ευχαριστώ...

Πώς να δουν αυτά που κρύβει η ψυχή σου...
Είναι άνθρωποι και τρέμουν μην χαθούν....

Λες και ψάχνουν το κλειδί του Παραδείσου....
Σ' ένα βλέμμα που φοβήθηκαν να δουν....

Τη ζωή μου την μετρώ με τη φωνή σου...
Δεν μ' αγγίζουν πια...του κόσμου τα μικρά
Την πληρότητα την ένιωσα μαζί σου
Ας μπορούσα να σου δώσω τη χαρά...

Των ανθρώπων το σκληρό...με εμποδίζει...
Να πετάω τα ψυχρά και...πεθαμένα...
Η ψυχή μου πάντα μόνη φτερουγίζει...
Κι έτσι απλά....θα με πετάξουνε και μένα....

Έλα λίγο...για να πώ πως είχα ζήσει....
Όταν θα 'χω ένα σπίτι μες στ' αστέρια....
Μα δεν ξέρω...αν η αγάπη θα μ' αφήσει....
Να πεθάνω μοναχή....στα δυο σου χέρια.....

Ενα δίδαγμα ζωής....Ο αλχημιστής...


Τo αγόρι όμως σκεφτόταν το θησαυρό του.
Όσο πιο πολύ πλησίαζε στο όνειρό του, τόσο πιο δύσκολα γίνονταν τα πράγματα.
Δεν υπήρχε πια αυτό που ο γέρος βασιλιάς είχε αποκαλέσει «τύχη του πρωτάρη». Τώρα, πια το ήξερε, αντιμετώπιζε τη δοκιμασία της επιμονής και του θάρρους όσων ψάχνουν για τον Προσωπικό τους Μύθο...
Γι΄αυτό, δεν έπρεπε ούτε να βιαστεί ούτε να χάσει την υπομονή του, αλλιώς δε θα έβλεπε τελικά τα σημάδια που ο Θεός είχε βάλει στο δρόμο του.

Μη χάσεις την υπομονή σου», επανέλαβε το αγόρι στον εαυτό του.
«Όπως είπε ο καμηλιέρης, να τρως την ώρα του φαγητού. Και να βαδίζεις την ώρα του βαδίσματος».


«Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει», του είπε η καρδιά του».

»Πάντα, πριν πραγματοποιήσεις ένα όνειρο, η Ψυχή του κόσμου αποφασίζει να ελέγξει τι μαθεύτηκε κατά την πορεία. Και αυτό, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά για να μπορέσουμε, μαζί με το όνειρό μας, να κάνουμε κτήμα και αυτά που μάθαμε κατά την πορεία μας προς τα εκεί. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε.
Είναι αυτό που στη γλώσσα της ερήμου το λέμε:
«Να πεθάνεις από τη δίψα, ενώ οι φοινικιές φαίνονται πια στον ορίζοντα».

»Μια αναζήτηση αρχίζει πάντα με την τύχη του πρωτάρη. Και τελειώνει πάντα με τη δοκιμασία του κατακτητή.Το αγόρι θυμήθηκε μια παλιά παροιμία της χώρας του.

Έλεγε ότι...
η πιο σκοτεινή ώρα ήταν εκείνη πριν από την ανατολή.


Όποιος επεμβαίνει στον Προσωπικό μύθο των άλλων ποτέ δε θα ανακαλύψει τον δικό του.

Καθώς ανηφόριζε έναν αμμόλοφο-και μόνο τότε- η καρδιά του του ψιθύρισε στο αφτί:
«Το νου σου στο σημείο όπου θα κλάψεις. Γιατί σ΄εκείνο το σημείο θα είμαι εγώ και σ΄εκείνο το σημείο θα είναι και ο θησαυρός σου».

Και η ουσία:
Κι όταν επιδιώξεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς...

About Me

Η Φωτό Μου
Ανεμοσκορπίσματα
Nikaia, peiraias, Greece
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Προβολή πλήρους προφίλ

Αναγνώστες