Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Του φθινοπώρου.....
11:22 μ.μ. | 
Αναρτήθηκε από
Ανεμοσκορπίσματα
Όταν θα πέσουνε ξανά
κι αυτά τα φύλλα
θα φύγει για άλλη μια φορά
ένα φθινόπωρο
για να θυμάμαι πιο πολύ
εσένα αγάπη
σ' έχω χαράξει μες στη καρδιά
και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να'ρθει κοντά
μα πάντα θά 'ρχονται τα φύλλα,
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά.
Στη μνήμη μου έρχονται ξανά
τα δυο σου χείλια
τότε που ήταν τα φιλιά καλοκαιρινά
μα τώρα γύρω πέφτουνε
μονάχα φύλλα
φύλλα που είναι φθινοπωρινά
και για να τύχει ποτέ να σε ξεχάσω
πρέπει χειμώνας να'ρθει κοντά
μα πάντα θα'ρχονται τα φύλλα
τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά.
Ετικέτες
Είναι κάτι νύχτες.....
Είναι κάτι νύχτες, που τα αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Με ταξιδεύεις.....
Με ταξιδεύεις....ένα πολύ όμορφο κομμάτι των Μπλέ....
Και ναι!!!...Με ταξιδεύεις...σε ουρανούς μακρινούς που δεν φτάνει το μάτι..σε μακρινούς αστερισμούς που δεν φτάνει ο νούς...μόνο τα ταξίδια των ονείρων μου με ταξιδεύουν εκεί...εκεί που σταματούν τα "πρέπει και τα μή"...εκεί που δεν χωρά η λογική!!!
Εκεί που μπορώ ελεύθερα να σε ονειρεύομαι χωρίς να πρέπει να κρυφτώ απ' όλα και όλους...
Εκεί που ακούω μόνο τους ψιθύρους της καρδιάς...και πλάθω με τη φαντασία μου τη μορφή σου....
Ένα κρυφό μονοπάτι....που ούτε σε σένα εχω μαρτυρήσει...ίσως κάποτε το βρείς....κι έρθεις να μ'αγκαλιάσεις....να με κοιτάξεις στα μάτια....και να ταξιδέψουμε μαζί....
Ίσως.....
Καλημέρα.......
Καλημέρα με χαμόγελα!!
Ότι πιο όμορφο να ξυπνάς το πρωί και να σκέφτεσαι"μια καινούργια μέρα ξεκίνησε..
Μια μέρα γεμάτη όνειρα ξανά γεμάτη ελπίδες για κάτι πιο όμορφο στη ζωή μας
Mια μέρα ακόμα στη παλέτα των χρωμάτων....και με το χαμόγελο ότι σήμερα ίσως ντυθούμε στο κόκκινο...το ροζ..το γαλάζιο της θάλασσας....στο κίτρινο-καφέ των κάμπων...στο πράσινο της φύσης....
και δεν μείνουμε στο γκρι και στο μαύρο της νύχτας ή της συννεφιάς....
Χαμογελάστε λοιπόν και δώστε στη ζωή σας το χρώμα που της ταιριάζει.....το χρώμα που της πρέπει....η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή.......
Την καλήμερα μου με το γαλάζιο της θάλασσας και τ' ουρανού....αφεθείτε και ταξιδέψτε εκεί που η καρδιά σας ,σας πηγαίνει....
Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία.....
Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιώπη χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσακι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.
Είναι σκλήρο για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...
Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τοιχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε ολα ωραία.
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Καλημέρα με χαμόγελο...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ....
Θέλω να 'ναι η πρώτη λέξη που θ'ακούσεις το πρωί
Θέλω το χαμόγελό σου να ομορφαίνει όλη τη γή....
Ν'ακούς απ' τη φωνή μου μια λέξη μαγική
Μια λέξη πιό μεγάλη κι απ' την ίδια τη ζωή....
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Οι δικοί μου άνθρωποι....
Ένα πολύ όμορφο τραγούδι από την Χαρούλα Άλεξιου......
Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζούν κοντά μου..
Τους κοιτάζω,τους αγγίζω,τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου.....
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μεσ' στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του........
Οι δικοί μου οι ξένοι είναι οι αγαπημένοι
Οι δικοί μου άνθρωποι ζούνε μακριά
Κι από μακριά αγαπάνε..
Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά
Και θυμόμαστε όπου πάμε...
Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
κι αδελφή ψυχή γυρεύει...
Και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς
Την αλήθεια του λαξεύει....
Οι δικοί μου άνθρωποι της καρδιάς μου οι τόποι.......
Το πρώτο μου blog....
Ένα αεράκι,
σε σκόρπια φύλλα και ζωές..
θα δώσει λύση
από ένα τόσο δα μικρό παραθυράκι..
που κάποιος ξέχασε να κλείσει.....
Αγαπητοί μου αναγνώστες
με την παραπάνω εισαγωγή μου
σας καλωσορίζω στο blog μου
ένας χώρος που μπορούμε να ανοίξουμε τη καρδιά μας
να αφήσουμε τα συναισθήματα μας να πετάξουν μακριά
στον κόσμο των ονείρων και των θέλων μας
Είναι το πρώτο μου ταξίδι σε αυτόν τον χώρο.....
Σας θέλω συνοδοιπόρους μου.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
About Me
- Ανεμοσκορπίσματα
- Nikaia, peiraias, Greece
- Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει. Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου να έχει ένα τόπο η καρδια πριν να γεράσει...
